من آدم‌های مبارزی را که هیاهو به پا می‌کنند دوست دارم. من عاشق کسی هستم که به خاطر خواسته‌هایش شرمنده نیست و اجازه نمی‌دهد دیگران ناامید و منصرفش کنند. منظورم این نیست که این افراد هرگز نترسیده‌اند، منظورم این نیست که هرگز در دام نظرات دیگران گرفتار نشده‌اند؛ نه، آن‌ها هم انسان هستند و مثل همۀ ما گاه دچار نبودِ ‌اعتمادبه‌نفس شده‌اند، اما وقتی نوبت عمل فرا رسیده است، شک به دلشان راه نداده و دو دل نشده‌اند، فقط سرشان را پایین انداخته و بدون توجه به دیگران به کارشان ادامه داده‌اند. مبارز بی‌پروا از نظر من یعنی این؛ یعنی حاضرید برای رسیدن به خواسته‌تان - هر چیزی که هست - تلاش کنید، و منتظر نمانده‌اید تا کسی آن را دو دستی تقدیم‌تان کند و می‌دانید که این خواسته متعلق به شماست و به آن دست خواهید یافت.