/اولین سال اسارت با بدنی مجروح روزه می گرفتیم/ برای شکنجه های روحی پشت بلندگو ترانه می گذاشتند که ما اعتراض می کردیم. برخی رعایت می کردند و ترانه قطع می شد و برخی دیگر لج می کردند صدایش بلندتر می شد. گاهی به مسئولان نظام جسارت و وادارمان می کردند به آن ها حرفی بزنیم که بچه ها مقاومت می کردند و کتک می خوردند.