سورمه‌سرا شاید می‌توانست که نمونه‌ی دل‌انگیزی از آن ادبیات وحشت بومی باشد که بهرام صادقی را بابتش می‌شناسیم؛ اگر کمی و فقط کمی جان‌دارتر می‌بود. کمی دیر فضایی که باید را خلق می‌کند و نیروی محرکه‌اش می‌لنگد. اما با همه‌ی این‌ها، شخصیت‌های داستان مدام برای‌تان قصه می‌گویند و شما را پای کرسی می‌نشانند.