گریان به آب زخم بشو خنجر مرا
زین کن برادر اسب گران پیکر مرا
دستار من به شیوه ی مرد سفر ببند
چون غنچه ام به صبح شهادت کمر ببند
از بام عشق بانگ خدا را سماع کن
تا فرصت است دست در آور شتاب کن
***
ما را چو رود خشک چه پروای بستر است؟!
صحرا هنوز زیر سُم باد کافر است
بی ما سرابها همه بر دشت می تنند
دیوان ِ گردباد ِ بلا چرخ می زنند
تیغ تموز، بیخ گل باغ می زند
محنت هنوز بر دل گل، داغ می زند
خون ریخته ست خار مصیبت به کام دشت
خنجر کشید پشگبنان در تمام دشت
***
ما را چو شط خشک چه پروای بستر است؟!
صحرا هنوز زیر سم باد کافر است
گاه عزیمت است چو گل دل به مرگ نه
فرمان رسید؛ اسب مرا زین و برگ نه
فصل وفا به عهد قدیم اوفتاده باز
فرمان رسیده، کاری عظیم اوفتاده باز
هنگامه جوی، سامریان تیغ بسته اند
موسای راد را به عصا پشت خسته اند
بستند دست خسته ی هارون پیر را
بر دختران پاک شعیب آبگیر را
فارغ ز نیل حادثه شان بر کرانه باز-
بی شرم و حجب، سیر و عدس را بهانه باز
***
افسانه بود فاجعه تا زخم می زدیم
ای کاش گاو حادثه را زخم می زدیم
سِحر عاقبت به شعبده ره بر عصای بست
غافل شدیم و فاجعه مان دست و پای بست
با آن همه عزایم و عزّ پیمبری -
خفتیم و گوی حادثه را برد سامری
ای عرصه ی بلند فرومایگان سست!
ای قدس! ای بلاد خدا! قبله ی نخست!
ای چشمه سار جوشش عزم پیمبران!
ای ساحت مقدس بزم پیمبران!
ای می کشان عرش خراباتیان تو!
داوود در ترانه خوابات خوان تو!
ای آسمان ز حشمت والات صحنه ای!
یحیات کاهنی و سلیمانت شحنه ای!
ای انبیا به برزنت اندر قلندری!
در عشق، طفل مکتبت عیسای ناصری!
ای اولیات تا به ابد سر بر آستان!
ای قدس! ای پناه زمینی آسمان!
آفت رسید در تو که آفات بر یهود
رفت از حد این ستم که مکافات بر یهود
کفرانشان شکست حریم آستانه را
حرمت نگه نداشت خداوند خانه را
رخت از حریم قدس به افسانه بست امن
از طاغیان به وادی ایمن شکست امن
سنگینی ای که حادثه با خاره ی تو کرد
نامردمی به مردم آواره ی تو کرد
دستی که از تبار تو خون، بیگناه ریخت
خون ریخت آنچنان که بهار از گیاه ریخت
داغی به داغ مریم و موسی فزود هم
نفرین به دودمان یهودا، یهود هم
***
ای غیبت غرور صبوران! حضور باش
ای قدس! ای بلاد بلا کش! صبور باش
ما غازیان سهم شهاب محمد (ص) ایم
لختی دگر بپای، قوی باش، آمدیم
#استاد_علی_معلم_دامغانی
🌹 @damnooshbatamesher🌹
زین کن برادر اسب گران پیکر مرا
دستار من به شیوه ی مرد سفر ببند
چون غنچه ام به صبح شهادت کمر ببند
از بام عشق بانگ خدا را سماع کن
تا فرصت است دست در آور شتاب کن
***
ما را چو رود خشک چه پروای بستر است؟!
صحرا هنوز زیر سُم باد کافر است
بی ما سرابها همه بر دشت می تنند
دیوان ِ گردباد ِ بلا چرخ می زنند
تیغ تموز، بیخ گل باغ می زند
محنت هنوز بر دل گل، داغ می زند
خون ریخته ست خار مصیبت به کام دشت
خنجر کشید پشگبنان در تمام دشت
***
ما را چو شط خشک چه پروای بستر است؟!
صحرا هنوز زیر سم باد کافر است
گاه عزیمت است چو گل دل به مرگ نه
فرمان رسید؛ اسب مرا زین و برگ نه
فصل وفا به عهد قدیم اوفتاده باز
فرمان رسیده، کاری عظیم اوفتاده باز
هنگامه جوی، سامریان تیغ بسته اند
موسای راد را به عصا پشت خسته اند
بستند دست خسته ی هارون پیر را
بر دختران پاک شعیب آبگیر را
فارغ ز نیل حادثه شان بر کرانه باز-
بی شرم و حجب، سیر و عدس را بهانه باز
***
افسانه بود فاجعه تا زخم می زدیم
ای کاش گاو حادثه را زخم می زدیم
سِحر عاقبت به شعبده ره بر عصای بست
غافل شدیم و فاجعه مان دست و پای بست
با آن همه عزایم و عزّ پیمبری -
خفتیم و گوی حادثه را برد سامری
ای عرصه ی بلند فرومایگان سست!
ای قدس! ای بلاد خدا! قبله ی نخست!
ای چشمه سار جوشش عزم پیمبران!
ای ساحت مقدس بزم پیمبران!
ای می کشان عرش خراباتیان تو!
داوود در ترانه خوابات خوان تو!
ای آسمان ز حشمت والات صحنه ای!
یحیات کاهنی و سلیمانت شحنه ای!
ای انبیا به برزنت اندر قلندری!
در عشق، طفل مکتبت عیسای ناصری!
ای اولیات تا به ابد سر بر آستان!
ای قدس! ای پناه زمینی آسمان!
آفت رسید در تو که آفات بر یهود
رفت از حد این ستم که مکافات بر یهود
کفرانشان شکست حریم آستانه را
حرمت نگه نداشت خداوند خانه را
رخت از حریم قدس به افسانه بست امن
از طاغیان به وادی ایمن شکست امن
سنگینی ای که حادثه با خاره ی تو کرد
نامردمی به مردم آواره ی تو کرد
دستی که از تبار تو خون، بیگناه ریخت
خون ریخت آنچنان که بهار از گیاه ریخت
داغی به داغ مریم و موسی فزود هم
نفرین به دودمان یهودا، یهود هم
***
ای غیبت غرور صبوران! حضور باش
ای قدس! ای بلاد بلا کش! صبور باش
ما غازیان سهم شهاب محمد (ص) ایم
لختی دگر بپای، قوی باش، آمدیم
#استاد_علی_معلم_دامغانی
🌹 @damnooshbatamesher🌹