آیا روی قمرهای #سیاره #برجیس (#مشتری)، حیات وجود دارد؟
اخیرا این سوال برای دانشمندان پیش آمده که آیا در زیر پوسته‌های یخی قمرهای مرموز برجیس(مشتری) حیات وجود دارد یا خیر؟ دانشمندان امیدوارند که ماموریت #کاوشگر #Juice به این سوالات پاسخ دهد. #آژانس_فضایی_اروپا #ESA و #ناسا #NASA سرمایه گذاری عظیمی روی برنامه‌های تحقیقاتی برای کشف حیات در سیارات دیگر به خصوص قمرهای برجیس انجام داده‌اند.
یکی از اکتشافات شگفت انگیز ماموریت #رزتا #Rosetta) نام رباتی اکتشافی متعلق به آژانس فضایی اروپا است) این بود که #دنباله‌دار #P67 حاوی چندین دسته از ترکیبات #ارگانیک است که این ترکیبات منشا حیات هستند. بر اساس یک تئوری این مواد ممکن است همان موادی باشند که حیات زمین از آن است.
سوال اینجا است که آیا ممکن است حیات در جایی خارج از زمین یا خارج از منظومه شمسی وجود داشته باشد؟ در جواب باید گفت فعلا توجه ها به سمت برجیس است.
ناسا در بودجه سال ۲۰۱۶ خود ۳۰ میلیون دلار برای برنامه‌ریزی یک ماموریت روی قمر #اروپا) یکی از قمرهای برجیس که شواهدی مبنی بر وجود آب در آن در‌ دست است) در ‌‌‌‌نظر گرفته ‌است. #تلسکوپ_‌فضایی_هابل (#Hubble) در سال ۲۰۱۲ در قطب جنوبیقمر اروپا بخار آب مشاهده کرده‌ است.
کار روی فضاپیمایی که بتواند برجیس و چندین قمر از آن را بررسی کند از همین تابستان شروع شده است. یکی از بخشهای کمپانی ایرباس که مسئولیت تحقیقات فضایی این شرکت (Airbus Defence and Space ) را بر عهده دارد توسط آژانس فضایی اروپا برای ساخت یک کاوشگر و پرتاب آن در سال ۲۰۲۲ انتخاب شده است.
این کاوشگر،Juice ( این نام از ابتدای حروف #Jupiter Icy Moons Explorer گرفته شده است) نام گرفته و ماموریت دارد نه تنها خود برجیس بلکه سه قمر از آن با نام‌های اروپا (#Europa) ، گانیمد (#Ganymede) و کالیستو (#Calisto) را نیز کاوش کند. این کاوشگر سه سال و نیم را در جو برجیس به کاوش خواهد پرداخت و این سفر بیش از هفت سال به طول می‌انجامد.
محقق مسئول این پروژه اولیور ویتاسه می‌گوید:
نشانه‌هایی مبنی بر وجود اقیانوس‌هایی در زیر پوسته قمرهای برجیس وجود دارد. هیچ مدرک مستقیمی برای اثبات وجود آب در این سیاره وجود ندارد اما نشانه‌هایی مبنی بر وجود اقیانوس‌هایی در زیر پوسته قمرهای برجیس دیده می‌شود.
به گفته او هدف این ماموریت اثبات این مساله و یافتن عمقی است که این اقیانوس‌ها در آن قرار دارند. همچنین گفته است که این پروژه در حدود ۹۰۰ میلیون یورو هزینه خواهد داشت و از این نظر که به آن ها اجازه می‌دهد تا بر روی قمرها پروازهای مختلف و چندگانه داشته باشند. تا به امروز بیشتر سیارات کشف شده در خارج از منظومه شمسی، سیاراتی گازی به مانند برجیس بوده‌ا‌ند. اگر Juice بتواند مدارکی مبنی بر قابل سکونت بودن ماه‌های برجیس به دست بیاورد دانشمندان را به وجود مناطق قابل سکونت در جهان وسیع‌تری امیدوار کرده است.
آشنایی با اسرار عالم هستی در کانال #نجوم :
https://telegram.me/spaceinfo

👆👆👆 شناسایی #کهکشان بازمانده از نخستین لحظات پیدایش #کیهان

#ستاره‌شناسان #ناسا با استفاده از #تلسکوپ‌_فضایی_هابل و #تلسکوپ_اسپیتزر توانسته‌اند به گفته‌ی خودشان قدیمی‌ترین کهکشان مشاهده شده تا به امروز را شناسایی و ردیابی کنند.

این کهکشان چیزی در حدود ۱۳.۸ میلیارد سال عمر دارد که تاریخ‌گذاری‌ها نشان می‌دهد بازمانده از حدود ۴۰۰ میلیون سال پس از پیدایش کیهان در پی پدیده‌ی #بیگ‌بنگ است. با توجه به تاریخی که ناسا برای این پدیده اعلام کرده است می‌توان گفت زمان پیدایش آن مربوط به ۱۳.۸ میلیارد سال پیش است. پژوهشگران این شیء را با نام مستعار #تیانا (Tyana) نام‌گذاری کرده‌اند که در زبان سرخپوستی آیمارا به معنی «اول زاده شده» است.

گفتنی است که زبان آیمارا در فلات کوه های #آند در #آمریکای_جنوبی تکلم می‌شود. این کهکشان با بهره‌گیری از تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزر ردیابی شده است که هر دوی این تلسکوپ‌ها همواره در کاوش هر چه بیشتر کیهان به ما کمک کرده‌اند. همچنان‌ که کهکشان‌های دورتر پیش از این هم شناسایی شده‌ بودند؛ اما این کشف به عنوان یک سطح استاندارد تازه، از مشاهده‌ی اشیای ضعیف و ریز کیهانی شناخته می‌شود که در گذشته از دید تلسکوپ‌ها پنهان می‌ماندند. این یافته می‌تواند سرنخ‌های بیشتری را درباره‌ی آغاز کیهان و چگونگی ساخته‌ شدن فضا در میلیاردها سال پیش در دسترس دانشمندان بگذارد.

لئوپولدو اینفانته (Leopoldo Infante) یکی از پژوهشگران گروه در این باره گفته است: ما از این آشکارسازی بسیار خرسندیم. گروه توانسته است تا برای نخستین بار ویژگی‌های اشیایی بسیار سست و ضعیف که پس از بیگ‌بنگ شکل گرفته‌اند را بررسی کنند. با اینکه تلسکوپ‌های هابل و اسپیتزر در آرایش بسیار قوی و توانمندی قرار داده شده‌اند، اما ستاره‌شناسان برای ردیابی تیانا از پدیده‌ای با نام همگرایی لنزی هم کمک گرفتند. این پدیده هنگامی رخ می‌دهد که نور رسیده از سوی یک ستاره به چشم ناظر، به علت قرار گرفتن یک جسم بسیار سنگین میان ناظر و منبع نور، تا اندازه‌ای حول جسم سنگین منحرف می‌شود. در مورد این پدیده، جسم بسیار سنگینی که تعریف کردیم یک خوشه‌ی کهکشانی با نام MACSJ0416.1-2403 بود که جرمی به اندازه‌ی ۱ میلیون میلیارد (ده به توان ۱۵) #خورشید دارد. این خوشه باعث می‌شود که نور رسیده از این کهکشان تازه کشف شده به اندازه‌ی ۲۰ برابر مقدار واقعی خودش درخشان‌تر شود. به عبارتی از حالتی که ناظر زمینی کهکشان را به طور مستقیم مشاهده می‌کند.

اخترشناسان با فرا‌تر رفتن از مرز‌‌ها‌ی پیشین رصد شده با #تلسکوپ_فضایی_هابل، توانستند رکورد بیش‌ترین فاصله را با اندازه‌گیری فاصله‌ی دور‌دست ترین کهکشانی که تا به حال دیده شده بشکنند.
📡 @spaceinfo

تصویری جدید رصد شده توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل نمایی از مرگ یک #ستاره را نشان می دهد. #سحابی #IC_4406
📡 @spaceinfo ✨

یافته های جدید اخترشناسان از #اروپا #قمر #سیاره #مشتری پس رصدهای جدید #تلسکوپ_فضایی_هابل
🆔 @spaceinfo 🛰

#ناسا امشب می‌خواهد طی یک کنفرانس خبری یافته‌های جدیدی را درباره «اروپا»، قمر اقیانوسی مشتری اعلام کند.

مقامات ناسا می‌گویند: «ستاره‌شناسان نتایج‌شان را از کمپین رصد اروپا ارایه خواهند داد. این کمپین به شواهد شگفت‌انگیزی از فعالیت‌های مربوط به اقیانوس زیر سطح اروپا منجر شد.» این اطلاعات جدید به لطف تلسکوپ فضایی هابل به دست رسیده است.

اخترزیست‌شناسان می‌گویند در اروپا بیش از هر جرم دیگری در منظومه شمسی احتمال پیدایش حیات بیگانه وجود دارد. قمر مشتری به قطر ۳۱۰۰ کیلومتر زیر سطح یخی‌اش اقیانوس عظیمی از آب مایع دارد. علاوه بر این، ستاره‌شناسان فکر می‌کنند این اقیانوس با گوشته سنگی اروپا در تماس است، به این ترتیب، هر گونه واکنش شیمیایی جالبی ممکن می‌شود.

ناسا هیچ جزییات دیگری درباره آنچه اعلام خواهند کرد، ارایه نداد. اما نقش داشتن هابل در این پروژه احتمالا خبر از این می‌دهد که آبفشان‌های مرموز اروپا دوباره دیده شده‌اند.

در دسامبر سال ۲۰۱۲، هابل آبفشان‌هایی از بخار آب را شناسایی کرد که حدود ۲۰۰ کیلومتر در فضا بالا می‌روند. این خبر، هیجان زیادی در جامعه منجمان ایجاد ‌کرد چون به این معنی بود که یک فضاپیمای رباتیک می‌تواند بدون نشستن در سطح اروپا، از اقیانوس‌های این قمر نمونه بگیرد.

تیم کاوش ناسا از زمان مشاهده اولین آبفشان به طور گسترده اروپا را زیر نظر قرار داده، اما آنها تا به امروز نتوانسته‌اند وجود آبفشان‌ها را تایید کنند.

منبع: live science
🆔 @spaceinfo 🔭

کشف جدید اخترشناسان: دو #قمر دیگر در حجاب حلقه های #اورانوس
🆔 @spaceinfo 🌕
اخترشناسان پس از بررسی دوباره داده های دریافتی از فضاپیمای وویجر 2 متوجه الگوی مواج در دو مورد از حلقه های تاریک اورانوس شدند، که احتمالاً می تواند نشانه حضور دو قمر کشف نشده باشد.

اورانوس نیز همچون دیگر غول های گازی در منظومه شمسی، حلقه هایی در اطراف خود دارد که البته به زیبایی حلقه های زحل نیستند. تاکنون گفته می شد این سیاره 27 قمر طبیعی را در مدارش دارد. حال تحقیقات اخیر نشان می دهند شاید به تجدید نظر در رقم فوق نیاز داشته باشیم.

پژوهش جدید بر اساس داده های به دست آمده از وویجر 2 در گذر تاریخی سال 1986 از مجاورت اورانوس، وجود دو ماه دیگر را در یک جفت حلقه تاریک این سیاره نشان می دهد.
همان طور که می دانید اورانوس در مقایسه با زمین، 20 برابر فاصله بیشتری از خورشید دارد و در نتیجه مشاهده مستقیم آن بسیار دشوار خواهد بود. وویجر 2 در حین عبور از کنار این سیاره، 10 قمر دیگر را کشف کرد، اما به نظر می رسد این داستان هنوز ادامه دارد.

«راب چانسیا» و «متیو هدمن» از دانشگاه آیداهو اخیراً داده های قدیمی فضاپیمای مورد بحث را بازبینی کرده و شاهد وضعیتی عجیب در حلقه های آلفا و بتای اورانوس شدند. این دو حلقه، الگویی مواج دارند که احتمالاً نشان از وجود دو ماه دیگر می دهد.

مهم تر از این، مشاهدات فوق با نحوه اعمال فشار گرانشی دیگر قمرهای اورانوس از جمله کوردلیا و اوفیلیا روی غبار، تکه های سنگ و یخ موجود در حلقه ها و ایجاد آرایش باریک در آنها مطابقت دارد.

اگر این دو قمر کوچک واقعاً وجود داشته باشند، بسیار تاریک هستند و اندازه آنها به 4 الی 14 کیلومتر می رسد، در نتیجه از تمامی قمرهای شناخته شده اورانوس کوچک تر به شمار می روند، و احتمالاً به همین دلیل است که #وویجر 2 قادر به شناسایی آنها نبوده.

با توجه به این احتمال، محققین مذکور قصد دارند با استفاده از #تلسکوپ_فضایی_هابل به پایش دقیق تر اورانوس بپردازند، و اگر این راه به نتیجه نرسد، باز هم می توان کاوشگری دیگر را روانه هفتمین #سیاره #منظومه_شمسی نمود. هرچه باشد، سه دهه از آخرین دیدارمان با اورانوس گذشته و اکنون بهترین زمان برای تجدید دیدار است.
🆔 @spaceinfo 🌕

منبع:Gizmodo

#تلسکوپ_فضایی_هابل تصویری از لحظه متولد شدن یک ستاره ثبت کرد.
🆔 @spaceinfo 🔭

#تلسکوپ_فضایی_هابل تصویری از لحظه متولد شدن یک ستاره ثبت کرد.
🆔 @spaceinfo 🔭
#کهکشان ها پر از شگفتی ها هستند و با اینکه بسیاری از اتفاقاتی که در این فضای بی کران رخ می دهند از چشم انسان بر روی سیاره زمین دور می مانند، بخشی از این جهان با شکوه توسط سازه های عظیم ساخته شده به دست بشر ثبت می شوند. اخیرا #ناسا تصویری از صورت فلکی Canes Venatici (تازی) که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده منتشر کرده که در آن اتفاقات بسیار زیبایی از جمله لحظه تولد یک ستاره دیده می شود.

این تصویر نمایی از کهکشان NGC 4707 است که به صورت محدوده ای نورانی دیده می شود. دلیل اصلی نام گذاری به صورت کد برای این کهکشان، نداشتن شکلی خاص و در عوض وجود داشتن به صورت مجموعه ای عظیم از ستاره ها عنوان شده که باعث می شود اسم های هیجان انگیزی مانند "راه شیری" برای آن انتخاب نشوند. اما شاید جالب ترین پدیده موجود در این عکس زیبا، بخش های آبی رنگی باشد که در اطراف تصویر دیده می شوند. به گفته ناسا، این حباب های آبی رنگ در واقع در لحظه متولد شدن ستارگان ایجاد شده و نوری است که در این لحظه آزاد می شود و توسط تلسکوپ هابل ثبت شده اند. NGC 4707 اولین بار در سال 1789 توسط ویلیام هرشل کشف شد و تمام پیش بینی های او از این کهکشان تا کنون درست از آب در آمده اند. با این حال احتمالا خود هرشل نیز تصور نمیکرد روزی انسان قادر باشد این صحنه های شگفت انگیز را با وضوحی اینچنینی مشاهده کند.
🆔 @spaceinfo 💯

#تصویر_نجومی_روز
#آبل 370 و فراتر از آن: #خوشه_کهکشانی آبل 370 و فراتر از آن (عکس از #ناسا، #ESA و جنیفر لوتز و تیم HFF)
🆔 @spaceinfo 🌌
در حدود 4 میلیارد سال نوری دوتر از 🌍 #زمین، خوشه کهکشانی عظیم Abell 370 جای گرفته است، خوشه ای که در این عکس شکار شده از #تلسکوپ_فضایی_هابل، به نظر میاید که تنها تحت سلطه دو #کهکشان بیضوی غول پیکری است که کمان های کم نوری در سراسر آنها گسترده است. کمان های کم نور، متمایل به رنگ آبی به همراه قوس اژدها در پایین، سمت چپ مرکز تصویر فراتر از آبل 370 قابل مشاهده است. با دوبرابر فاصله به نسبت فاصله آبل به زمین، جرم گرانشی عظیم این کهکشان ها را می توان از تأثیر حضور ماده تاریک نهان در آنها دانست. تأثیرات این ماده، اثری به نام همگرایی گرانشی ایجاد میکند که به صورت وسوسه انگیزی دیدن کهکشان های جهان اولیه را برای ما فراهم میکند. این اثر نتیجه فضا زمان تاب است که اولین بار توسط انیشتین یک قرن پیش، پیش بینی شده بود. فراتر از کهکشان راه شیری، در سمت راست پایین تصویر، ستاره ای در جلوی آبل 370 میدرخشد، این ستاره در #صورت_فلکی قیطس (هیولای دریا) جای گرفته است. این آخرین مورد از شش خوشه کهکشانی است که در پروژه میدان های مرزی که به تازگی نتیجه داده است، تصویر برداری شده است.

جهت دسترسی به آرشیو عکس‌های روز ناسا بر روی لینک کلیک کنید.

🆔 @spaceinfo 🌠

🌐 https://telegram.me/joinchat/Arlmozwn52I03i2wwpZuKA

جمع #کهکشان ها از نگاه #هابل
🆔 @spaceinfo 🌌
این تصویر که توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شده است، طیف وسیعی از کهکشان های مارپیچی را از نماهای مختلف نشان میدهد. بعضی از آنها از لبه... 👇👇👇

جمع #کهکشان ها از نگاه #هابل
🆔 @spaceinfo 🌌
این تصویر که توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شده است، طیف وسیعی از کهکشان های مارپیچی را از نماهای مختلف نشان میدهد. بعضی از آنها از لبه دیده می شوند، بعضی ها مانند دیسک های مسطح، در حالیکه تعداد از آنها مانند یک الماس درخشان رو به دوربین قرار گرفته اند. (#ESA)
🆔 @spaceinfo 🌠

🌐 https://telegram.me/joinchat/Arlmozwn52I03i2wwpZuKA

#تصویر_نجومی_روز 96.03.16
ستاره گم شده (عکس از #ناسا، #ESA و #تلسکوپ_فضایی_هابل)

چه اتفاقی بر سر #ستاره غول پیکر N6946-BH1 افتاده است؟ چند سال پیش بود که #هابل این عکس را (سمت چپ) گرفت. حال تنها نور کمرنگی آنجا وجود دارد. چه اتفاق مشکوکی که این ابرنواختر دیگر روشنایی ندارد، با این وجود که ستاره در چند ماه آخر به طور قابل توجهی روشن بود. نظریه اصلی این است که جرمی در حدود 25 برابر جرم خورشید ما، جاذبه بسیار قوی در N6946-BH1 پدید آورده بود که بسیاری از ستارگان را تاز مان مرگشان در کنار هم نگاه میداشت، پس از آن بسیاری از ستارگان در سیاه چاله هایی که خودشان آن را ساخته بودند، غرق میشدند. اگر این چنین باشد، آنچه که خارج از سیاه چاله باقی میماند به شکل دیسکی یکپارچه است که نور مادون قرمز کمرنگی را به صورت چرخشی در اطراف خود قبل سقوط ساطع میکند. اگر این حالت از مرگ ستارگان برای ستارگان دیگر نیز تأیید شود، مدرک مستحکمی به اخترشناسان میدهد که ستارگان خیلی بزرگ به جای یک انفجار بزرگ می توانند با شیوه آرام تر مانند زوزه کشیدن به زندگی خود پایان دهند.

مشاهده اندازه اصلی عکس:
https://apod.nasa.gov/apod/image/1706/StarGone_Hubble_1350.jpg
مشاهده آرشیو تصاویر نجومی روز ناسا:
🆔 @spaceinfo 🌠

🌐 https://telegram.me/joinchat/Arlmozwn52I03i2wwpZuKA

#ستارگان غول پیکر #وسترلوند (عکس از #ESA/#هابل و #ناسا)
🆔 @spaceinfo 🔭
خوشه ستاره ای وسترلوند 1 خانه‌ی تعدادی از پرجرم ترین و حتی غول پیکرترین ستارگانی است که می شناسیم. معروف ترین آنها Westerlund 1-26 است، یک #ستاره عظیم الجثه قرمز رنگی که بزرگی آن به حدی است که اگر در مرکز #منظومه_شمسی ما قرار گیرد، می تواند بعد از مدار سیاره مشتری را نیز در برگیرد. علاوه براین، خوشه ستاره ای جوان میزبان سه ستاره غول پیکر قرمز، 6 ستاره زرد فرا غول پیکر، 24 ستاره ولف-رایت و چندین ستاره غیر معمول دیگر که اخترشناسان همچنان در حال مطالعه بر روی آنها هستند. وسترلوند 1 با فاصله 15000 سال نوری، خوشه ستاره ای نزدیکی به زمین است و به ستاره شناسان یک #آزمایشگاه خوب برای مطالعه توسعه ستاره های بزرگ هدیه داده است. تصویر بالا از وسترلوند 1 در صورت فلکی آتشدان (Altar) توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شده است. وسترلوند اگرچه در حال حاضر در دسته اَبَرخوشه های باز طبقه بندی شده است، ممکن است در طی یک میلیارد سال آینده به خوشه کروی‌ای کم حجم تبدیل شود.

مشاهده اندازه اصلی عکس:
https://apod.nasa.gov/apod/image/1706/Westerlund1_hubble_2748.jpg

مشاهده آرشیو تصاویر نجومی روز ناسا:
🆔 @spaceinfo 🌠

#تصویر_نجومی_روز
#کهکشان NGC 2442: کهکشانی در ماهی پرنده (عکس از 🛰 #تلسکوپ_فضایی_هابل و ESO)

کهکشان NGC 2442 که از حالت طبیعی خارج شده و کج شده است را می توان در صورت فلکی ماهی پرنده در جنوب پیدا کرد. در حدود 50 میلیون سال نوری دورتر از زمین، دو بازوی مارپیچی کهکشان که از نوار مرکزی آن گسترده شده اند، مانند یک قلاب به نظر می آیند که در تصاویری با دامنه گسترده، قابل مشاهده است. اما این تصویر موزاییکی کلوزآپ که توسط داده های تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه جنوبی اروپا ساخته شده است، جزئیات شگفت انگیزی از ساختار این کهکشان را نشان میدهد. خطوط تیره گرد و غبار، خوشه های ستارگان آبی جوان و مناطق شکل گیری ستارگان قرمز، مرکز کهکشان را که نور زرد رنگی حاصل از جمعیت ستارگان سالخورده در آن است، را احاطه کرده اند. داده های این تصویر واضح، کهکشان های دورتر را در پس زمینه تصویر نشان میدهد که در راستای خوشه های ستاره ای و سحابی NGC 2442 قرار گرفته اند. این تصویر گستردگی در حدود 75.000 سال نوری را در بر گرفته است.

#تصویر با کیفیت 👇
https://apod.nasa.gov/apod/image/1708/NGC2442-HST-ESO-L.jpg

🆔 @spaceinfo 🌌

سازمان فضایی آمریکا، #ناسا، به مناسبت سی و چهارمین سالگرد پرتاب #تلسکوپ_فضایی_هابل تصویری منحصر به فرد را از یک #ستاره در حال مرگ منتشر کرده است.
سحابی «#دمبل_کوچک» که با نام «مسیه ۷۶» نیز شناخته می‌شود، در فاصله ۳۴۰۰ سال نوری از #زمین و در #صورت_فلکی #برساووش قرار دارد. این دمبل کیهانی در واقع پوسته‌ای از گازهای در حال انبساط است که توسط یک ستاره #غول_سرخ در حال فروپاشی به بیرون پرتاب شده‌اند.
نام دمبل به خاطر ظاهر این سحابی به آن داده شده است، چرا که یک حلقه به عنوان ساختار میله مرکزی و دو بخش متصل به هر دهانه حلقه دارد. این جرم کیهانی به عنوان یک «#سحابی سیاره‌نما» شناخته می‌شود، هرچند این نام هیچ ارتباطی با سیاره‌ها ندارد.
سحابی‌های سیاره‌نما معمولاً ساختاری کروی دارند و به این دلیل به این نام نامیده می‌شوند که به قرص‌های تشکیل‌دهنده سیاره‌ها شبیه هستند.
#شارل_مسیه، ستاره‌شناس فرانسوی، برای اولین بار در سال ۱۷۶۴ یکی از آن‌ها را کشف کرد. با این حال نمای دقیق از آن بیش از یکصد سال بعد در سال ۱۸۹۱ به دست آمد. از آن زمان این سحابی فتوژنیک به دلیل شکل منحصر به فردش مورد علاقه ستاره‌شناسان حرفه‌ای و آماتور بوده است.
قبل از فروپاشی، ستاره غول سرخ حلقه‌ای از گاز و غبار را با سرعت ۳.۲ میلیون کیلومتر در ساعت در #فضا آزاد کرده است و اخترشناسان بر این باورند که حلقه میانی احتمالاً توسط یک ستاره همراه شکل گرفته است.
با این حال ستاره همراه، که تصور می‌شود زمانی به دور غول سرخ می‌چرخیده است، در هیچ کجای تصویر هابل دیده نمی‌شود. اخترشناسان گمان می‌کنند که غول سرخ ستاره همراه خود را بلعیده است.
از زمان فروپاشی، ستاره غول سرخ به یک بقایای ستاره‌ای مرده تبدیل شده است که به عنوان یک ستاره کوتوله سفید فوق متراکم شناخته می‌شود. این کوتوله سفید با دمایی در حدود ۱۴۰ هزار درجه سانتی‌گراد (۲۴ برابر داغ‌تر از سطح خورشید ما) یکی از داغ‌ترین ستاره های کوتوله سفید شناخته شده است.
تشعشعات فرابنفش از ستاره داغ سوزان باعث می‌شود گازها به رنگ‌های مختلف بدرخشند که این رنگ‌ها نشان‌دهنده عناصر مختلف هستند؛ مانند قرمز که نشان‌دهنده نیتروژن و آبی که نشان‌دهنده اکسیژن است.
اخترشناسان تخمین می‌زنند که در طی ۱۵ هزار سال آینده این سحابی به تدریج تاریک و از آسمان شب ناپدید خواهد شد.
سحابی دمبل کوچک تنها یکی از ۵۳ هزار جرم نجومی است که هابل طی ۳۴ سال رصد کرده است. این تلسکوپ تا به امروز ۱.۶ میلیون رصد انجام داده است.

🆔 @spaceinfo 🛰